Metody

Nauczyciele Przedszkola Miejskiego nr 7 realizując treści programowe stosują takie metody i formy pracy, aby dziecko mogło wszechstronnie się rozwijać. Wśród wielu, poczynając od metod słownych, czynnych, percepcyjnych według Marii Kwiatkowskiej, na szczególną uwagę zasługują metody problemowe, aktywizujące i praktyczne. Pozwalają one na połączenie aktywności dziecka z działaniem i przeżywaniem, co z kolei umożliwia zrozumienie i utrwalenie wiedzy oraz zdobytych umiejętności. Ważną rolę odgrywają również: metoda zadań stawianych dziecku, metoda samodzielnych doświadczeń oraz metoda ćwiczeń utrwalających.

Do ciekawszych metod stosowanych przez nauczycieli naszego przedszkola między innymi należą:

[spoiler title=”Metoda nauki dziecięcej matematyki prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej ” close=”1″ style=”2″]

Metoda jest efektem wieloletnich badań autorki nad zjawiskami i przyczynami niepowodzeń szkolnych w uczeniu się matematyki. Jej realizacja pozwala u dzieci rozwinąć możliwości umysłowe oraz uzdolnienia do uczenia się matematyki w szkole. W tej metodzie nie stosuje się tradycyjnego podziału treści kształcenia ze względu na wiek dzieci. Opracowanych jest 14 bloków programowych, w których znajdują się treści dobrane tak, aby rozwinąć najważniejsze czynności intelektualne i ukształtować te umiejętności, które są ważne dla dalszej edukacji matematycznej dzieci. W każdym bloku treści ułożone są zgodnie z rozwojem dziecięcych możliwości na danym etapie rozwoju. Warunkiem mądrego wspomagania rozwoju dzieci jest zachowanie cyklu rozwojowego i dokładne opanowanie treści łatwiejszych przed przejściem do kolejnych. Zdaniem autorki metody, edukacja matematyczna przedszkolaków musi być wtopiona w działania, zmierzające do rozwoju umysłowego dzieci w ogóle. W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Program edukacji matematycznej wg. E. Gruszczyk- Kolczyńskiej obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych.

Źródło: www.edukacja.andrychow.eu

[/spoiler]

[spoiler title=”Pedagogika zabawy Klanza” close=”2″ style=”2″]

Metoda pedagogiki zabawy według Polskiego Stowarzyszenia Pedagogiów i Animatorów KLANZA

Źródłem pedagogiki zabawy jest pedagogika i psychologia Geschta (humanistyczna) – działanie poprzez przeżywanie. Jest to metoda pracy z grupą zapewniająca dobrowolność uczestnictwa i spontaniczność w działaniu. Repertuar zabaw zapewnia różnorodne działania pozwalające na szeroko rozumianą ekspresję ruchową i słowną. Metoda ta uwzględnia wszystkie poziomy komunikowania się, posługuje się różnorodnymi środkami wyrazu, wzmacnia motywację do wysiłku. Uznaje pozytywne przeżycia jako wartość i unika rywalizacji. Nasuwa skojarzenia: coś jest przyjemne; wyzwala spontaniczność; coś, co daje radość.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda aktywnego słuchania muzyki według B. Streuss” close=”1″ style=”2″]

Batii Strauss pochodzi z Izraela, Polskę odwiedziła w 1997 roku. Pragnęła przybliżyć dzieciom muzykę klasyczną i po wielu latach poszukiwań znalazła na to skuteczny sposób. Stworzyła metodę aktywnego słuchania muzyki. Dzieci słuchają utworu i wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc albo ruchy taneczne według wskazówek nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych, są to proste ruchy, ilustrujące krótkie opowiadanie związane z każdym utworem muzycznym. Metoda Batii Strauss daje dzieciom okazję uczestniczenia w utworze muzycznym, przeniknięcia do jego struktury, a w konsekwencji radosny i rozumny odbiór dzieła. Dzieci odczuwają i przeżywają radość wspólnoty tworzenia, dostępną, jakby się mogło wydawać, tylko artystom. Metoda aktywnego słuchania muzyki pozwala na swobodną zamianę ról, jakie mogą pełnić dzieci w danym utworze muzycznym, raz występując w roli wykonawcy, a za chwilę wcielając się w dyrygenta. Dzięki tej metodzie, kształcą swoją wyobraźnię dźwiękową. A utwór, mimo wielokrotnego słuchania nie traci na atrakcyjności. Słuchanie muzyki metodą Batii Strauss integruje różne formy aktywności: słuchanie, granie, tańczenie i śpiewanie z elementami pantomimy, dramy i różnych form plastycznych. Pozwala w sposób niewerbalny odkryć różne aspekty dzieła muzycznego: jego formę, tempo i rytm oraz dynamikę i barwę oraz w stosunkowo krótkim czasie osiągnąć cel zamierzony przez nauczyciela.

Autorka podaje następujące etapy pracy z utworem:

Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Gra na instrumentach.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Mówienie o muzyce.

Oto niektóre utwory opracowane przez Batii Strauss:

Country dance – J. F. Handel,
Fiesta Aymara – mel. ludowa – Argentyna,
Galop – D. Kabalewski,
Taniec węgierski – J. Brahms,
Polka Italiano – S. Rachmaninow,
Le Basque – ar. J. Galway,
Pizzicato – L. Delibes,
Marsz turecki – L. van Beethoven,
Marsz Radeckiego – J. Strauss,
Moment Musicale – Fr. Schubert.

Źródło: www.korzecznik.eu

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda projektu ” close=”1″ style=”2″]

Metoda projektu ⇒ Opis

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda gimnastyki twórczej według R. Labana” close=”1″ style=”2″]

Metoda ta jest nazywana także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza ćwiczących, ich pomysłowość, fantazja, doświadczenie ruchowe. Posługujemy się tutaj różnymi formami ruchu: pantomimą, naśladowaniem, inscenizacją, gimnastyką wykorzystującą ruch naturalny, ćwiczeniami muzyczno – ruchowymi, tańcem, opowieścią ruchową itd. Nauczyciel jest współuczestnikiem i współpartnerem zabaw. Metoda gimnastyki twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), doskonalenia płynności ruchów, w zakresie kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem lub grupą.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda P. Denisona (gimnastyka mózgu)” close=”1″ style=”2″]

Z greckiego „kinesis” oznacza ruch, „logos” – nauka, a więc jest to nauka o ruchu, o tym jak rozwija się dziecko a także dorosła osoba, gdy wykorzystuje ruch. Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami bardzo specyficznymi, takimi, których wykonanie aktywizuje i stymuluje odpowiednie obszary mózgu, powodujące zwiększanie ilości połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość pracy mózgu jako całości. Kinezjologia Edukacyjna, oparta na badaniach klinicznych prowadzonych przez dr Paula Dennisona i jego żonę Gail Dennison oraz ich współpracowników jest metodą wspierającą proces uczenia się. To praktyczny program, przybliżający naturalny i psychofizyczny rozwój dziecka.

Źródło: www.edukacja.andrychow.eu

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda C. Orffa” close=”1″ style=”2″]

Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenia gimnastyczne należy łączyć z kulturą słowa oraz zajęciami muzyczno – rytmicznymi. Głównym celem i zadaniem tej metody jest rozwijanie inwencji twórczej dzieci (zwłaszcza powiązanie muzyki z ruchem). Muzyka, ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

[spoiler title=”Techniki relaksacyjne” close=”1″ style=”2″]

Techniki relaksacyjne są to specjalne ćwiczenia (fizyczne lub wyobrażeniowe), które umożliwiają odprężenie organizmu, radzenie sobie ze złością, strachem, bólem, poczuciem straty, a przy okazji uspakajają oddech, obniżają ciśnienie, zmniejszają napięcie mięśni i – jak twierdzą psychologowie – pomagają one w harmonijnym rozwoju każdego dziecka. Można połączyć relaksację i krótkie wizualizacje – na koncentrację uwagi, uspokojenie, rozluźnienie czy np. wizualizacje złości, która pomoże dziecku uporać się z tymi emocjami.

Relaksacja progresywna Jacobsona

Ta technika relaksacyjna ma nauczyć dziecko odróżniania uczucia napięcia i odprężenia mięśni oraz po pewnym czasie ułatwić mu przechodzenie z jednego stanu do drugiego.

W tle odtwarzamy spokojną muzykę, bez akcentowania rytmu. Najważniejsza jest melodia. Mówimy dziecku, że pobawimy się w „słabego mocnego i silnego”. Zaczynamy od dłoni (wgniatanie pięści w materac i jej zupełne rozluźnienie, aby dziecko poczuło, jak to jest być słabym), potem noga (zaciskanie palców stóp, wciskanie pięty w materac, zaciskanie klocka pod kolanem – i oczywiście dla przeciwwagi rozluźnienie), brzuch (wypuszczanie i wpuszczanie powietrza – dziecko śledzi, jak unosi się i opada jego brzuszek). Później wciskanie głowy w materac, marszczenie czoła, zaciskanie oczu, szczęk, ruchy ust, robienie min, wyciąganie języka.

Trening autogenny Schultza (w adaptacji Polender)

Przeznaczony jest dla dzieci w wieku przedszkolnym. Dziecko musi czuć ciężar i ciepło ciała. Wykorzystujemy sugestię i proces identyfikacji (dzieci w tym wieku lubią czuć się jak bohaterowie bajek, więc z łatwością poczują jak miś, który zmęczył się wycieczką do lasu). Używamy muzyki, która po pewnym czasie – na zasadzie skojarzeń – będzie samodzielnie (już bez opowieści o misiu) wywoływać stan relaksu. Dzieci – dzięki tej relaksacji – odpoczywają i jednocześnie mają poczucie, że uczestniczą w fajnej zabawie.

Wykorzystajmy fragment tekstu o misiu:

„Miś leży w łóżeczku i myśli sobie – czuję, jak moja lewa noga staje się ciężka, jest już bardzo ciężka. Jest już tak ciężka jak duży kamień na drodze. Jest już tak ciężka, że nie mego jej podnieść. (….) Oddycham równo i spokojnie. Nóżki też są już leniwe. Najpierw prawa nóżka staje się ciężka, coraz cięższa. Jest już taka ciężka, że nie chce mi się nią ruszać. A teraz lewa nóżka zachowuje się tak samo. Jest bardzo ciężka. Czuję ciepło w rączkach i nóżkach. Ciepło jest w brzuszku. Całe ciało jest ciepłe jak w kąpieli.”

Techniki wizualizacyjne

Ten typ relaksacji może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi emocjami – takimi jak strach czy złość. Ważne jest, by prowadzący posiadali wiedzę o relaksacjach, aby nie dołożyć czegoś od siebie do tekstu relaksacji, co spowoduje np. wzrost strachu przed ciemnością.

Proponuje się dziecku wyobrażenie sobie różnych sytuacji, w których świetnie sobie radzi, dobrze się czuje, jest spokojne, zadowolone i radosne. Dziecko może leżeć i wczuwać się w mówiony przez nas tekst lub może ruszać się. Tak jak np. w ćwiczeniu replay – mówimy do dzieci: „Znacie na pewno zdjęcia filmowe, powtarzające ujęcia sportowe. Każdy ruch jest spowolniony i wyraźnie widoczny (możemy pokazać taki ruch ręką). Dziś spróbujemy naśladować biegacza pokazywanego w zwolnionym tempie, ale pozostaniemy w miejscu. Spróbujcie bardziej zwolnić ruchy. Teraz naśladujemy narciarza zjeżdżającego ze stromej góry. Teraz jesteśmy na ringu. Poruszajcie się bardzo wolno, nie dotykając się na wzajem.”

Relaksacja Wintreberta

Metoda ta wymaga indywidualnego kontaktu z dzieckiem, a to bardzo ważne dla jego prawidłowego rozwoju emocjonalnego. Szczególnie polecana jest ta metoda dzieciom z nadpobudliwością ruchową, z deficytem uwagi (ADHD), bo dziecko nie musi się na niczym koncentrować i chętnie poddaje się takim zajęciom.

Ruchy poszczególnymi częściami ciała wykonuje prowadzący (rodzic lub nauczycielka). Trzeba z dzieckiem nawiązać ciepły kontakt słowny – tak, aby stworzyć poczucie bezpieczeństwa. Schemat ruchów obejmuje kolejno – ręce, twarz i okolice, a na końcu nogi. Ruchy wykonywane przez prowadzącego powinny być czterech rodzajów – obroty, krążenia, huśtanie (balansowanie), opuszczanie bierne – zawsze w tej kolejności. Ćwiczenia zaczynamy zawsze od ręki dominującej.

Gimnastyka wg de Milla

Daje dobre efekty w sytuacjach podobnych jak relaksacja oddechowa, a przy tym częściej sprawia dziecku frajdę, bo zaskakuje je i śmieszy.

„Wdychasz krople deszczu. Słyszysz jak uderzają o ścianki twojej klatki piersiowej. Zrób wydech i już nie ma deszczu w tobie. A teraz wdychasz dużo małych petard. Pękają one w twojej piersi i dym cię dusi. Zrób szybciutko wydech i pozbądź się tych petard. Teraz wdychasz dużo małych lwiątek. Ryczą one w twojej piersi. Zrób szybko wydech i pozbądź się ich. Co teraz chcesz wdychać? Dobrze, zrób to.

A teraz bądź rybą. Pływasz w morzu i wdychasz wodę z morza. Jak ci się to podobała?
Bądź ptakiem. Latasz wysoko w czystym przejrzystym powietrzu. Jak ci się podoba?
A teraz usiądź i posiedź chwilę spokojnie. Możesz wstać i zrób teraz to, co chciałeś od dawna zrobić.”

Muzykoterapia

Jeszcze do niedawna muzykoterapia była wykorzystywana jedynie w przypadkach klinicznych. Stosowanie jej do profilaktyki bądź relaksu w pracy ze zdrowymi dziećmi przynosi również dobre wyniki. Umiejętnie dobrana muzyka „wycisza” nadmierne emocje negatywne i pobudza pozytywne, a tym samym powoduje odprężenie psychiczne i fizyczne, obniża lęk, agresję pozwalając przywrócić dziecku wewnętrzną równowagę.

Taśmy czy płyty do profilaktyki muzycznej można zestawić w 4 grupy:

Spokojne melodyczne piosenki lub utwory instrumentalne
Utwory marszowe
Popularne szlagiery
Muzyka poważna, jazz nowoczesny, muzyka hinduska.

Stosujemy różne formy muzykoterapii:

Bierne: polegają na odtwarzaniu uprzednio specjalnie przygotowanej muzyki dla uzyskania uspokojenia, odwrócenia uwagi i zorganizowania czasu wolnego
Aktywne: np. czynne muzykowanie na prostych instrumentach perkusyjnych. Zajęcia zabawowo-rytmiczne przy aktywnym współudziale dzieci, tj. ruchowe tworzenie muzyki (wykorzystanie metody R. Labana), malowanie muzyki, rytmiczne tworzenie muzyki. Dla urozmaicenia zajęć stosuje się zagadki muzyczne i dźwiękowe.

Metody te przyczyniają się do lepszego zrozumienia własnych stanów emocjonalnych i radzenia sobie w różnych sytuacjach. Dzięki temu ulegają znacznej poprawie relacje między wychowankami, dzieci stają się bardziej wrażliwe (w znaczeniu pozytywnym) i otwarte na druga osobę.

Źródło: www.przedszkola.edu.pl

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne” close=”1″ style=”2″]

Metoda ta jest szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych. Ideą tej metody jest posługiwanie się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi ludźmi, prowadzącą do nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Jej zaletą jest naturalność i prostota form ruchowych, dzięki którym ćwiczący poznają własne ciało i uczą się umiejętności koncentracji. Ćwiczenia podzielone są na:

ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała,
ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu: relacja „z”, relacja „przeciwko”, relacja „razem”.

Warunkiem prowadzenia zajęć jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna satysfakcja z pokonywania trudności.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda opowieści ruchowej J. C. Thulina” close=”1″ style=”2″]

Metoda ta polega na tym, że nauczyciel przez odpowiedni dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania działa na wyobraźnię dziecka, skłaniając je do odtwarzania ruchem treści opowiadania, przedstawiania różnych sytuacji, zdarzeń, sposobów poruszania się zwierząt itp. Opowiadanie musi opierać się na zasadzie wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy mięśniowej. Można zaproponować tematykę opowiadania : Zoo, jeden dzień z życia smerfów itd.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[spoiler title=”Metoda gimnastyki A. M. Kniessów” close=”1″ style=”2″]

W metodzie tej eksponuje się naturalne formy ruchowe, z wyłączeniem baletu i technik sportowych, chociaż może być stosowana ich interpretacja w formach taneczno – rytmicznych. Cechuje ją duża aktywność ćwiczących. Jest ona oparta na pozytywnej motywacji, co wiąże się z zasadą podmiotowego traktowania dzieci. Główny tok zajęć polega na naśladowaniu (odwzorowaniu) ruchów prowadzącego, utrzymanych w rytmie, przy rytmicznej muzyce. Prowadzący nie tylko demonstruje ruch, ale jest również współćwiczącym, jest często osobą wiodącą, ale w miarę zaawansowania ruchowego grupy pozostawia jej wiele swobody. Metoda Kniessów ma tę zaletę, że stosuje nietypowe przybory, używając również jako instrumenty perkusyjne (łupiny orzecha, plastikowe butelki, balony itd.) Powinny być one stosowane dwustronnie tzn. prawą i lewą ręką.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[spoiler title=”Metody nauki czytania (elementy): I. Majchrzak, B. Rocławskigo, G. Domana i inne” close=”1″ style=”2″]

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda Dobrego Startu M. Bogadanowicz” close=”1″ style=”2″]

Metoda Dobrego Startu (MDS) należy do metod edukacji i terapii angażujących uczenie się polisensoryczne. Ma szerokie zastosowanie w rehabilitacji i profilaktyce niepowodzeń szkolnych, szczególnie wobec dzieci tzw. ryzyka dysleksji. Założeniem MDS jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami. Istotną rolę w Metodzie Dobrego Startu pełnią trzy elementy: wzrokowy (znak graficzny), słuchowy (piosenka) i motoryczny (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki). Ćwiczenia zawarte w metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno – ruchowy, kształtują lateralizację i orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni, oddziaływują na procesy emocjonalne i zachowania społeczne oraz twórczą aktywność.

Źródło: www.edukacja.andrychow.eu

[/spoiler]

[spoiler title=”Metody z zastosowaniem programów komputerowych i tablicy interaktywnej” close=”1″ style=”2″]

W naszym przedszkolu prowadzimy zajęcia z wykorzystaniem nowoczesnych i multimedialnych pomocy dydaktycznych, m.in.:

tablica interaktywna
projektor multimedialny
robot zabawka Bee-Bot
„Kodowanie na dywanie”

[/spoiler]

[spoiler title=”Metoda twórczego myślenia J. Osborne – Burza mózgów” close=”1″ style=”2″]

Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, które nie podlegają ocenie (co jest bardzo istotne w pracy z dziećmi). Dopiero po zakończeniu zgłoszeń można przystąpić do oceny pomysłów pod kątem przydatności w pracy. Metoda ta może być wykorzystywana w codziennej pracy z dziećmi, wpływa na integrację grupy, wyzwala u dziecka aktywność twórczą.

Źródło: Monitor dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

[spoiler title=”Techniki Parateatralne” close=”1″ style=”2″]

DRAMA

W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się współpracy i wzajemnej akceptacji. Znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie. Drama polega na zaangażowaniu się w fikcyjną sytuację „wczucie się” w postać, bycie nią i działanie jak ona. Nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie. W dramie każdy odnosi sukces, nie jest to teatr, więc nie ma tu ról źle zagranych. Drama odwołuje się do indywidualności każdej jednostki, sprzyja wydobywaniu i rozwijaniu najbardziej pożądanych cech osobowości człowieka. Oznacza to w praktyce: wyrabianie wrażliwości na otaczające przedmioty i zjawiska, odkrywanie swoich możliwości poprzez wyrażanie siebie w sposób werbalny i niewerbalny, działania twórcze w różnych obszarach aktywności, doświadczanie siebie w określonej rzeczywistości, właściwa ocena wartości, uwrażliwienie na krzywdę innych, przyjmowanie właściwej postawy wobec środowiska społecznego, biologicznego i rzeczowego. Oznacza to, że tylko w dramie możliwe są doświadczenia i przeżycia, jakich zwykle człowiek nie ma możliwości doznawać. Drama służy realizacji związanych z rozwojem dziecka emocji, nie jest więc „sztuką dla sztuki”.

TECHNIKA ZMIANY RÓL

Technika ta polega na tym, że rola, jaką może odegrać dziecko, powinna umożliwić zdobywanie nowych doświadczeń, np. dziecku z objawami lęku w interakcjach społecznych, nieśmiałemu organizujemy zabawę, w której ono odgrywa rolę nauczyciela, a nauczyciel przyjmuje na siebie rolę dziecka. Zawsze jednak rozpoczynamy od stworzenia takiej sytuacji zabawowej, która sprzyja wyzwoleniu u dziecka niezależnego zachowania się.

PANTOMIMA

Połączenie ruchu, gestu, mimiki – właściwie każdą sytuację można wyrazić ruchem, dlatego pantomima jest bardzo przydatną metodą już w pracy z dziećmi młodszymi. Pozwala na ujawnienie swoich uczuć, emocji, stwarza sytuację, w których wyobraźnia uaktywnia się zarówno u osoby prezentującej pantomimę, jak i u odbiorcy.

TEATRZYK KUKIEŁKOWY, PACYNKOWY

To taki teatrzyk, w którym dzieci samodzielnie wykonują kukiełki, pacynki i wykorzystują je potem do przedstawiania różnych sytuacji. Stają się wtedy reżyserami, scenografami, scenarzystami. Często sytuacje teatralne dają nam okazję do rozmów o uczuciach, emocjach, motywach działania, wyzwalają u dzieci aktywność twórczą, przełamują barierę lęku, nieśmiałości.

TEATRZYK PALCOWY

Teatr, w którym dziecko samodzielnie na palcach swojej dłoni rysuje główki różnych postaci. Przedstawia różne sytuacje, np. występuje w domu, w szkole, na podwórku, także bajki lub wymyślane przez siebie opowiadania.

Źródło: Monitor Dyrektora Przedszkola

[/spoiler]

Przykładowe techniki plastyczne stosowane w pracy z dziećmi w naszym przedszkolu:

techniki rysunkowe-graficzne: rysowanie kredkami świecowymi, drewnianymi, pastelami, węglem, świecą, mazakami, patykiem na ziemi rysowanie, kredą
techniki malarskie: malowanie farbami, temperą, plakatówką, akwarelą, gąbką, słomką, dmuchanie słomką, malowanie na wilgotnym papierze (mokre w mokrym), odciski dłoni, odbijanki ze sznurka, frottage (frotaż) obrazki z kleksa, nakrapiane obrazy, monotypia
techniki przestrzenne: lepienie i formowanie z gliny, masy solnej, papierowej, plasteliny, origami – sztuka składania papieru, wycinanie przestrzennych form z papieru
techniki płaskie: wydzieranka kolorowa, z gazety, witraże papierowe, wycinanka z papieru, materiału, cięcie i składanie, formowanie ze sznurka, drukowanie stemplem, collage, woskowe obrazki, układanka mozaikowa, batik na papierze, wydrapywanka, stemplowanie na papierze i płótnie, decoupage, quilling, scrapbooking, itd.